A física dende fóra da física: o principio de complementariedade e Amin Maalouf

Casualmente estou comezando cun libro de Amin Maalouf, 'El desajuste del mundo', e atopeime arredor da páxina 30 un exemplo fóra da física que casa plenamente co principio de complementariedade. Quizáis sirva para dar unha visión máis completa do que pode significar este punto central da física cuántica.
traduzo:
"(...) Pois, non ben se adoitan certas premisas, é posible interpretar todos os acontecementos de xeito coherente sen ter necesidade de escoitar a opinión dos demáis.
Se aceptamos, por exemplo, o postulado segundo o que a calamidade da nosa época é a 'barbarie do mundo musulmán' fixarse no que pasa en Iraq non pode se non reforzar isa opinión. (...)
Se, en troques, adoitamos como axioma o 'cinismo de Occidente', os acontecementos teñen unha explicación nonmenos coherente (...)
Para min, son certos ambos puntos de vista, e son falsos ambos.(...)"
Coido que podía encher coa cita íntegra do libro os puntos suspensivos intermedios para clarificación maior, pero que está claro que dende o punto de vista centrado nas ideas dos políticos occidentais intervencionestas, as consecuencias dos mesmos feitos son moi diferentes das que pode ter un grupo de defensores da cultura árabe: os feitos son os mesmos, a interpretación dos mesmos, non se parece en nada, e ambas interpretacións son axiomáticamente verdadeiras e complementarias, ó tempo que ningunha delas é representativa da totalidade, e nese sentido, verdadeira. É dicir, o mesmo que ocorre co principio de complementaridade na mecánica cuántica... que quizáis así se poda entender un pouco mellor.

Unha visita ás estrelas

O pasado fin de semana, un grupo de 30 alumnos do IES Porta da Auga, coa materia de Ciencias para o Mundo Contemporáneo, e eu, subimos á Casa da ría de Ribadeo, en Santa Cruz, para realizar unha exploración do ceo nouturno.
Fixemos un repaso das características principais dos telescopios existentes na cúpula e dos rudimentos de orientación no ceo nouturno.
Despois de ver a constelación de Leo sobre Castropol, cara o Norte aprenderon a distinguir a Osa Maior, e dela, saltar á estrela Polar e atopar Cassiopea. A partir desta constelación, e pola Via Láctea, pasamos ó grupo principal de estrelas do noso sur celeste invernal, o hexágono de inverno, centrado en Betelgeuse, na constelación de Orión. Como punto de referencia, Sirio, a estrela máis brilante da noite, e aliñada coas Tres Marías, foron quen de atopar Aldebarán en Tauro e o grupo das Pléiades, empregado como calibrador de agudeza visual. Despois repasaron outras estrelas da zona: Capella no Cocheiro, Castor e Polux en Xéminis, Proción no Can Menor e Rigel en Orión, así como a nebulosa desta última constelación. Igualmente, descubriron a mitoloxía que
involucra ás constelacións de Orión, Tauro e os Cans Maior e Menor.
A visita rematou pasada a medianoite.