O síndrome de Kessler

Lixo espacial arredor da Terra. Imaxe da NASA. A notar os obxectos en órbita xeosíncrona.

De sempre, o ceo foi inspiración. Tamén científica, coa astronomía relacionada coa medición do tempo como base para o desenvolvemento científico posterior. Hoxe por hoxe, seguimos mirando ó ceo para o desenvolvemento científico, e usándoo para testar experiencias agra que podemos acadar a viciñanza externa ó noso planeta cos nosos aparellos. O caso é que, como quen emporca a súa propia casa, non só estamos a emporcar a mesma Terra con residuos diversos, senón tamén o noso ceo, con restos de satélites non retirados nin apartados a órbitas que non molesten, senón deixados ns órbitas de funcionamento. Iso fai que hoxe por hoxe o ceo inmediato sexa algo así cunha autopista con coches abandoados polo medio. restos de satélites que poden impactar a outros, novos ou vellos, e aumentar así o número de restos sen control no espazo. Tendo en conta que estamos a falar de velocidades relativas de varios km cada segundo, ben superiores ás que ten unha bala disparada por unha pistola normal, podemos facernos unha idea do que representa. Sorte da magnitude do espazo de que estamos a falar, que ten evitado ata o momento que a astronáutica se teña convertido xa nunha imposibilidde práctica.
O feito dese descontrol e as súas consecuencias son o que se coñece como síndrome de Kessler. E aquí podemos ver unha pequena tira desdramatizando e axudando a clarificar a situación.